     
|
|
|
|
 |
|
Van te voren had ik mijn route een beetje geplend. Ik wilde niet beginnen met verdwalen in deze voor mij nu nog onbekende stad. Ik had de tip gekregen om een boekje mee te nemen met foto's van de belangrijktse bezienswaardigheden. Het naar de weg vragen wordt daar inderdaad een stuk makkelijker door. De arabische bevolking is over het algemeen uiterst vriendelijk en behulpzaam maar er zijn toch ook een aantal factoren die de communicatie met de 'locals' soms moeilijk maakt. Dat kan de taal zijn. De jongeren spreken over het algeen wel wat engels maar bij de wat ouderen is dat heel wat minder vaak het geval. Eergevoel, een deugdzame eigenschap, is een groot goed in de arabische wereld, maar dat eergevoel kan ook tot reacties leiden die wij als westerlingen niet goed kunnen plaatsen. De eer dient hooggehouden te worden tegenover de omgeving dus men zal niet laten blijken dat men de ander niet begrijpt. Daar sta je dan, niet wetend welke kant je uit moet, tegenover iemand die overloopt van begrip en vriendelijkheid maar die je toch een richting wijst die niet de juiste blijkt te zijn. |
|
|
|
De grote moskee wilde ik ook graag bezoeken, en op de kaart leek het zo eenvoudig om deze te vinden, maar de praktijk pakte toch anders uit. Ik liep van de ene naar de andere stoffige en grauwe straat en wist echt niet meer in welke richting ik het zoeken moest. Ook de mensen die ik de juiste richting probeeerde te vragen waren steeds meer dan bereidwillig mij niet begrijpend de verkeerde kant op te wijzen.
|
|
|
|
|
|
Op het voorplein van de moskee vind ik mij zelf een mooi schaduwrijk
plekje onder de overdekte zuilen gallerij. Zo zittend tegen de verkoeling
gevende muur van de moskee laat ik weer flarden van het Syrische leven
op mij inwerken.
|
'Of ik schrijver ben' vraagt de jongen die naast mij komt zitten. Ik voel
dat ik hem teleurstel als ik in alle eerlijkheid zeg dat niet te zijn.
Ik zit zo van tijd tot tijd namenlijk mijn reisdagboek bij te werken en
dat had op deze jongen blijkbaar genoeg indruk gemaakt om de stoute schoenen
aan te trekken en mij aan te spreken.
|
|
|
Ik zoek de drukte weer op. Zoekend naar de ingang van de souk.
Ik hoor gerammel achter mij, gerammel van metaal en rinkelend glaswerk. Een waterverkoper is zojuist begonnen met het klaarmaken van een glas limonade voor een van de voorijgangers. De drinkglazen hangend in een rekje op zijn buik, gespoeld in de emmer met water waar vandaag al zoveel glazen in schoongespoeld zijn en vervolgens schoongeboend met een grote borstel. Een laagje siroop in het glas geschonken en nu wordt het glas gevuld met water uit de grote metalen en rijkelijk versierde ketel die aan een dikke leren riem op de rug van de man hangt. Met een theatraal gebaar buigt de man zich voorover en het water stroomt in een mooie boog uit de spitse tuit het glas in. Een heerlijk glas limonade vol met bacterien waar onze verwnde westerse magen danig van streek zouden kunnen raken.
|
|
|
|||||
|
Ik besluit weer terug te gaan naar de moskee. De schemering is inmiddels ingevallen. Er wordt nu gebeden op de grote binnenplaats want de moskee wordt na zonsondergang afgesloten. Daarom heerst er heerst nu een hele andere sfeer dan toen ik daar eerder deze dag was.
|
)
|
)
|
Als een prins te rijk voel ik mij. Een heerlijk loom gevoel in mijn
lichaam waardoor het mij moeite kost om echt helder de wereld in te kijken.
Met zowel een fles water als ook een heerlijk glas warme thee binnen handbereik.
Ik heb zojuist stoombaden, warme en koude baden ondergaan in het beroemde
badhuis Hammam Yalbugha. En nu lig op een rustbank in de centrale ruimte
van de Sauna, ingepakt in een aantal fris ruikende en smetteloos witte
handdoeken. Door de masseur heb ik ook nog een grote handdoek om mijn
hoof gewikkeld gekreken. En zo lig ik nu als een echte Ali Baba op een
van de rustbanken. Het is niet echt druk nu. In een toestand tussen dromen
en waken in zie ik alleen een paar donkere Afrikanen die een rondleiding
krijgen door alle vertrekken. Zij willen graag met eigen ogen zien of
alles netjes verzorgd is voordat zij besluiten een kuur te ondergaan.
Want een kuur is het. Je moet een badhuis zoals in Aleppo er niet even
tussendoor doen maar er ruim de tijd voor nemen. Zodra je binnenkomt sta
je in een grote ruimte met centraal daarin een groot bassin. Daar wordt
drinkwater uitgetapt. Maar ik zie ook dat het water gebruikt wordt om
deze ruimte schoon te maken en van tijd tot tijd worden ook de dienbladen
er in onder gedompeld. Langs de wand zijn verhogingen waar rustbedden
opstaan.
|
)
|
|
)
|
Helaas duurt deze mystieke zweefpartij niet al te lang. Een turkse massage
doet mij meestal al heel snel weer met een schok op aarde belanden. Je
moet er wel tegen kunnen, tegen een Syrische massage, want ze zijn nogal
hardhandig. Syrische masseurs zijn over het algemeen grote stevige kerels
die hun krachten niet lijken te sparen en mij het gevoel geven er genoegen
in te scheppen zoveel mogelijk lucht uit je lichaam te willen persen.
Ik overdrijf wat; ik weet het, maar desondanks sluit de behandeling toch
lang niet altijd aan bij wat ik mij zelf bij een massage voorstel. Maar
je wordt er wel heel schoon van, want voordat de echte massage begint
wordt de huid van top tot teen gereinigd met een soort schuurhandschoen.
|
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)