Zo druk en lawaaiig als de suk is zo rustig is het in de Omajjaden moskee die pal tegen de suk aan ligt. Zoals gebruikelijk bij moskee‘n dien je bij het betreden ervan je schoenen uit te doen. De gebedsruimte van deze moskee is erg groot en de vloer ervan is bedekt met fraaie tapijten.

Centraal in deze moskee staat een marmeren koepelgebouwtje waar het hoofd van Johannes de Doper als relikwie bewaard wordt. Johannes de doper wordt binnen de Islam zeer vereerd en vandaar ook dat je veel mensen daar naar binnen ziet kijken. Soms worden daarbij ook passage uit de Koran gelezen.

In deze moskee lijkt het dagelijks leven zijn gangetje te gaan en dat omvat lang niet alleen het prijzen van Allah. Het is een heel familie gebeuren waarbij je groepjes mensen bij elkaar ziet zitten en plezier ziet hebben - soms met een picknick mand in het midden. Of je ziet groepjes kinderen door de moskee heen rennen. Je ziet ook een aantal oudere mannen in de moskee zitten die af en toe aangeschoten worden door een persoon of omringd worden door een groep - veelal vrouwen - die luisteren naar wat deze schriftgeleerden te vertellen hebben.

De weg vragen is in deze stad vaak lastig. De locale bevolking is uiterst behulpzaam en goedwillend maar helaas is het soms lastig communiceren. De trots laat het niet toe dat de gestelde vraag niet begrepen wordt of dat men de juiste richting niet weet. Liever nog wijst men iemand de verkeerde kant uit op dan toe te geven dat men het niet weet. Ik ben daarom ook heel blij dat ik een redelijk gedetailleerde kaart heb van het centrum van Damascus. Zo kan ik op eigen houtje van het ene naar het ander komen.

De kleine gesprekjes die je zo van tijd tot tijd hebt - ondanks de taalbarri¸re - doen je beseffen dat Syri‘ in een regio ligt die politiek niet zo stabiel is als wij in Nederland gewend zijn. Meer dan eens spreek ik mensen uit Libanon die naar Damascus komen om de kracht te ontvangen van een profeet en zo de spanningen te verlichten die het leven in een woelige regio met zich mee brengt.