Een veelheid aan landschappen gaat aan mij voorbij. Een rijke
variateit aan groen- buin- en grijstinten in de meest subtiele nuances.
Hoogvlaktes waar over het algemeen bijna niets groeit; waar de
grijzen van de kiezelstenen overheersen die slechts hier en daar
afgewisseld wordt met het donkere groen van wat lage struiken.
Bergpassen die van deze hoogvlaktes afdalen; over de kronkelige wegen
rijdend wordt je langs de meest fantastische vergezichten gevoerd.

De Kings-Highway is werkelijk een hele fraaie route die een groot deel
van jordani‘ doorkruist; van de in het noorden gelegen hoofdstad Amman
helemaal tot aan het in het zuiden gelegen Petra. Al van oudsher was dit
een belangrijke route. Het was de handelsroute waarover producten zoals
wierook en mirre vervoerd werden vanuit Zuid-Arabi‘ naar de landen
rondom de Middellandsche Zee. Ook is de route veelvuldig gebrukt door
naar Mekka reizende pelgrims.
In het bijbelverhaal kunnen we lezen dat Mozes, na verjaagd te zijn uit Egypte,
met zijn volk naar het beloofde land reisde. Daarbij trokken zij onder andere over
de Kings Highway; naar mount Nebo waar Mozes uitzag over het beloofde land.
Voor christenen is mount Nebo en de daarbovenop gebouwde basiliek daarom al
eeuwenlang een belangrijke bedevaartsoort. De vloer van deze basiliek wordt
gesierd door een fraaie een haast evenoude mozaiek.
De Dode Zee, de jordaanvallei het huidige Isra‘l met de steden Jericho en
bij helder weer ook Jaruzalem zijn vanaf hier zichtbaar. Het is bijna
bizar te bedenken dat dit vredige landschap nu zoveel politieke
tegenstellingen herbergt. Momenten als deze doen je beseffen dat
grenzen inderdaad alleen maar in de hoofden van mensen bestaan.