Jaren later kan ik dat soms hebben, dat ik terugdenk aan een reis. Door foto's die je weer terugziet, door iets wat je leest in de krant of herkent op TV. Je denkt dan aan de dingen die je ondernomen hebt, aan het reizen, al het moois dat je gezien hebt, de steden, dorpjes en landschappen die aan je voorbij gegaan zijn, maar ik denk zeker ook aan de mensen van het land. De vele mensen die je meestal maar even gezien hebt; de korte vluchtige en terloopse ontmoetingen, soms niet meer dan een blik of een gebaar. Ik denk dan wel eens; hoe zou het met die mensen gaan, en vooral ook, wat zouden zij nu, op dit moment doen.

Zoals de jongetjes die zo veelvuldig geprobeerd hebben mij ansichtkaarten te verkopen, of andere souveniers. Zouden zij dat nog doen? Of het kleine meisje in het park die mij indringend met haar donkere ogen aankeek in de hoop daarmee een beetje geld te krijgen. Omdat kinderen het als bedelaar nu eenmaal beter doen dan volwassenen. Het klinkt cru, maar het is wel waar. Hoe zou het met haar zijn, en zou zij nog steeds het park rondgaan in de hoop wat geld bij elkaar te sprokkelen, terwijl zij veel beter naar school zou kunnen gaan omdat zij dan écht iets met haar toekomst zou kunnen doen.

Ik denk bijvoorbeeld aan de jongen die ik sprak in de souk van Aleppo; zouden zijn wensen en idealen uitgekomen zijn? Heeft hij een vriendin gevonden nu? Hij heeft nu de leeftijd waarop dat mag, en heeft hij inderdaad de twee kinderen gekregen die hij zichzelf toen wenste?
De mannen in het café, die geprobeerd hebben je een spel uit te leggen met handen en voeten engels of als gast uitgenodigd worden op een bruiloftspartij en daar voor even onderdeel zijn van een feestende familie en kennissenkring. Voor even ondergedompeld zijn in familieverbanden en familie-intriges.

Het jongetje van een jaar of 12, denk ik, die een heel eind met ons meeliep tijdens een wandeling ergens in de natuur. Of hij ons nu zo aardig vond? Geen idee, maar de bic-pen die hij van van verre blijkbaar in mijn borstzakje had zien zitten was op zijn minst een wel erg aantrekkelijk hebbeding. Toen hij die eenmaal losgepeuterd had was hij al snel verdwenen.

Allemaal van die kleine momenten die je op de een of andere manier toch onthoudt. Die je jaren later weer zo op het netvlies kunt zien en die je weer doen glimlachen.